وقتی که از حـال عـمویش با خبر شد            آتش وجودش را گرفت و شعله‌ور شد
از دسـتهای عـمّـه دست خود کـشید و            فـریـاد زد: عـمه دگـر وقـت سـفـر شد

آمـد مـیـان گـودی گـودال و بـا دسـت            جـان عـموی نیـمه جانش را سپـر شد
تـیـزی تـیـغ حـرمـلـه بـر او اثـر کرد            دستش بریـد و طفـلکی بی‌بـال ور شد
با دست آویزان شده بر پوست میگفت:            حــالا زمـــان دیــدن روی پـــدر شــد